شاید کمتر کسی پیش از تقابل دو تیم اسپانیا و کرواسی انتظار چنین نتیجه و سبک بازی را داشت. اکثرا پیش‌بینی می‌کردند که تیم چغر و سخت گل بخور کروواسی، روز سختی را برای لاروخا رقم خواهد زد. تیمی که در تورنمنت‌های قبلی نشان داده بود که چقدر زیرک است و اصطلاحا خوراکش بازی مقابل غولهاست و این کار را خوب بلد است. شاید اولین مولفه تیم زلاتکو دالیچ که به ذهن خطور میکند، روحیه جنگندگی و دویدن تا آخرین نفس باشد. شیوه‌ای که رمز موفقیت کرواسی، به خصوص در دو جام جهانی قبلی بوده است.
وقتی سوت آغاز بازی بین اسپانیا و کرواسی در چارچوب یورو 2024 زده شد انگار همه چیز فرق میکرد. نه آن اسپانیایی که اخیرا دیده بودیم میدیدیم و نه کرواسی. اسپانیا از همان ابتدا با پرس شدید از بالا اجازه نفس کشیدن به کرواسی را نمیداد. بازیکن‌ها‌ی کرواسی یا توپ را لو میدادند یا در بهترین حالت برای عبور از فشار پرس اسپانیا به زیر توپ میزدند که در این حالت طبیعتا مالکیت، مجددا به دست لاروخا می‌افتاد. نکته دیگری که شاهدش بودیم و بسیار از کروات‌ها بعید به نظر می‌رسید، عدم دفاع فشرده و منسجم آنها بود. به وضوح فاصله بین دو مدافع میانی کرواسی زیاد بود و این گپ، بهترین هدیه برای اسپانیا به حساب می‌آمد. در گل اول اسپانیا شاهد بودیم که موراتا از همین فاصله استفاده نمود و به راحتی دروازه را باز کرد.
موضوع دیگری که کرواسی را از آن تیم همیشگی متمایز میکرد، عدم دوندگی لازم و بازپس گیری توپ بود. گاهی اوقات در بازی مشاهده میشد که یک بازیکن اسپانیا توپ را می‌گیرد و بدون مزاحم چندین متر حرکت میکند. این پرس نکردن بازیکنان اسپانیا توسط کروات‌ها، جسارت و آزادی عمل بیشتری به آنها می‌داد و اکثر اوقات زمان کافی جهت تصمیم گیری و طرح ریزی حمله را داشتند. شاید یکی از دلایل چنین ضعفی، پا به سن گذاشتن یک سری از بازیکنای کرواسی هست. به خصوص در خط هافبک کروات‌ها، این میانگین سنی بالا بیشتر به چشم می‌آید. جایی که نیاز به دوندگی بالاتر برای بردن جنگ میانه میدان است. شاید اگر کنار لوکا مودریچ، دو سه بازیکن جوان و دونده‌تر بودند تا جور لوکیتا رو بکشند، نتیجه بهتری رقم میخورد. وقتی شما بازیکن درجه یک و نابعه‌ای مثل مودریچ دارید، باید تمام تیم را حول او بچینید، کاری که لیونل اسکالونی با مسی در آرژانتین کرد و در نهایت قهرمان جام جهانی 2022 شد.
در خط حمله کرواسی نیز آن زهر همیشگی دیده نمیشد. شاید با رفتن ماریو مانزوکیچ، آنها هنوز نتوانستند مهاجمی نزیک به او با شم گلزنی بالا پیدا کنند. این نکته منفی در موقعیت سوزی های آنها به چشم میاید. بی شک بازنشستگی مانزوکیچ از فوتبال، فقدان بزرگی برای کروات ها بود. حتی در تعویض‌های کرواسی شاهد بودیم، بازیکنی به نام ایوان پرسیچ پا به زمین میگذارد تا تیم را نجات دهد. کسی که اکنون سی و پنج سالش هست و مدت‌هاست از سطح اول فوتبال اروپا دور است و بعد از مصدومیت رباط صلیبی، دیگر آن بازیکن بسیار خوب گذشته نشد. حالا باید ببینیم زلاتکو دالیچ برای برون رفت از این شکست چه میکند و چه برنامه ای برای ادامه یورو دارد. اما چیزی که به نظر واضح و مبرهن می‌آید اینست که این تیم نیاز به یک تغییر نسل و یک روح تازه دارد. نیاز به تزریق شادابی و جوانی. شاید نیاز به یه تفکر جدید و پلن‌های بهتر و بیشتر.
